Πολιτική κρίση και γεωπολιτικές αναταράξεις..Toυ Ρουντι Ριναλντι

Ιδου η συνθεση του "λομπυ του Ευρω A.E...."

Koυβελλη εισαι τρελλα με του Στουρναρα την φανελλα!!!!!!!!!!!!!

 

O γολγοθας των μετρων της συγκυβερνησης ανηκει μονον στον λαο!!!!!!!!!!!

 

Πολιτική μάχη με καθημερινές δράσεις

Αν ο στόχος για τις επόμενες μέρες είναι να μην περάσει ο όλεθρος που ετοιμάζεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο αν απλωθούν σε όλη τη χώρα λαϊκές πολύμορφες αντιδράσεις σε όλα τα επίπεδα.

Ο λαος τα μετρα αυτα πρεπει να τα ακυρωσει.

 

 

Γιωργος Τσιπρας..Ο ευρωπαϊσμός στρατηγική αποτυχία της ελληνικής Αριστεράς

Ένα στοίχημα που δεν τέθηκε και δεν παλεύτηκε ποτέ. Του Γιώργου Τσίπρα

Ο ευρωπαϊσμός υπήρξε, στο οικονομικό πεδίο, κύρια στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα. Η εφαρμογή της καθόρισε κομβικά την μεταπολιτευτική πορεία της χώρας. Ο νεοφιλελευθερισμός αλά ελληνικά είχε ως πολιτικό και ιδεολογικό όχημα την E.E. και τον ευρωπαϊσμό. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που μεταμόρφωσαν το κοινωνικό τοπίο, η αλλαγή της ταξικής σύνθεσης, ο παραγωγικός προσανατολισμός και εξειδίκευση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, η αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης, είχαν ως όχημα και προοπτική τον ευρωπαϊσμό. Σε δυο φάσεις, πριν και μετά το ευρώ. Η δυσμενέστατη για τις υποτελείς τάξεις αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, η διαμόρφωση μιας δυαδικής κοινωνίας και καταστροφή της, περπάτησαν στο όνομα της ενωμένης Ευρώπης. Η κατάκτηση της ηγεμονίας μέσα στην κοινωνία από τον αστισμό, η συνολική από τη μεταπολίτευση μέχρι το 2009 τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης, ιδεολογικού, πολιτικού, κοινωνικού, σφραγίστηκε από την εκπλήρωση και ηγεμόνευση της στρατηγικής επιλογής του ευρωπαϊσμού.
Είναι προφανές πως η ιδεολογική ανασκευή του ευρωπαϊσμού και κυρίως η αντίκρουσή του στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής αποτελούσε αντικειμενικά ένα εξίσου στρατηγικό στοίχημα για την Αριστερά. Αποτελούσε όρο για μια λαϊκή πολιτική δύναμη που θα ήθελε να αλλάξει τους συσχετισμούς. Το στοίχημα αυτό χάθηκε. Στην πραγματικότητα δεν τέθηκε καν, με σοβαρούς όρους να παλευτεί. Αυτή η στρατηγική αποτυχία της ελληνικής Αριστεράς καθορίζει, κατά κύριο λόγο, τη συνολικότερη ιδεολογική και πολιτική της χρεοκοπία, όπως αυτή εκδηλώνεται τα τελευταία 2 χρόνια. 

Η υποστολή των αντιιμπεριαλιστικών καθηκόντων
Τέλη της δεκαετίας του ’80, το ΚΚΕ, συγκροτώντας μαζί με την ΕΑΡ τον ενιαίο Συνασπισμό, έχει ήδη υιοθετήσει την ιδεολογική θολούρα της διεθνούς «αλληλεξάρτησης» που εκπέμπει η Μόσχα, και θα αποδεχτεί και τυπικά την ένταξη στην τότε ΕΟΚ την οποία γλυκοκοιτάζει ο τελευταίος Σοβιετικός ηγέτης Γκορμπατσόφ, που φαντασιώνεται ότι η Σοβιετική Ένωση θα συγκροτήσει μαζί της ενιαίο οικονομικό χώρο. Τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα διακηρύξουν σε διάφορους τόνους το ξεπερασμένο της λενινιστικής αντίληψης του ιμπεριαλισμού.
Τα επόμενα χρόνια, για ένα μεγάλο μέρος αυτής της Αριστεράς η έξοδος από την E.E. είτε δεν υποστηρίζεται καθόλου είτε ταυτίζεται περίπου με τη διάλυση της E.E. ή με τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη, δηλαδή πρακτικά δεν αποτελεί πολιτικό στόχο. Πάνω-κάτω σε ανάλογα συμπεράσματα θα καταλήξει και το ΚΚΕ που, παρά την κατεξοχήν και «σκληρά» αντιευρωπαϊκή φιλολογία στον πολιτικό του λόγο, ποτέ μετά το 1988 δεν προέβαλε την έξοδο από την E.E. ως ενδιάμεσο πολιτικό στόχο και ως προοπτική που μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς κατ’ ανάγκη να συμπέσει με τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη ή τη λαϊκή εξουσία στην Ελλάδα. Τόσο για το ΚΚΕ όσο και για το παραπάνω τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς το «γλυκό δένει» με την επίκληση μιας τάχα ιμπεριαλιστικής ή μικρο-ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, ορισμός που παίζει κομβικό ρόλο στις αντιλήψεις αυτές.
Στην άλλη πλευρά των θραυσμάτων του 1988-91, ο ΣΥΝ μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ της Παπαρήγα, πηγαίνοντας μακρύτερα από ’κει που βρισκόταν το πάλαι ποτέ ΚΚE. Eσ., υιοθέτησε μια εξαιρετικά δεξιά, σχεδόν σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση της E.E.. Δεν είναι ίσως πολύ γνωστό πως η υπερψήφιση του Μάαστριχτ το 1992 δεν ήταν μια δεξιά επιλογή στο φάσμα μόνο της ελληνικής Αριστεράς αλλά και της ίδιας της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο ΣΥΝ στην Ελλάδα και η Επανίδρυση στην Ιταλία ήταν τα μόνα κόμματα της Αριστεράς σε ολόκληρη την ΕΟΚ που είχαν υπερψηφίσει το Μάαστριχτ. Ακόμη και οι περισσότεροι Πράσινοι όπως και ορισμένοι σοσιαλδημοκράτες (π.χ. περίπτωση Λαφοντέν) είχαν ταχθεί ενάντια. Παρά την αριστερή στροφή θα παραμείνει προσκολλημένος στην πάση θυσία «Ενωμένη Ευρώπη» και θεωρεί κάθε τι άλλο ως «εθνική αναδίπλωση και απομονωτισμό». Η προσκόλληση αυτή αφορά και το Αριστερό Ρεύμα και μετά το 5ο Συνέδριο του 2007. Ταυτόχρονα θα συναντήσουν την προαναφερθείσα αντίπαλη, αντι-Ε.Ε. πτέρυγα της Αριστεράς, πάνω στο ζήτημα του τάχα επιθετικού, αναβαθμιζόμενου ελληνικού καπιταλισμού.
Ποιο είναι, λοιπόν, το κοινό στοιχείο που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής Αριστεράς, ευρωπαϊστές και μη, μετά το 1988-91; Το κοινό στοιχείο ήταν η υποστολή αυτών που αποκαλούνται αντι-ιμπεριαλιστικά καθήκοντα, ιδιαίτερα αυτών που συνδέονται με την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της E.E. Η υποστολή αυτή έγινε ταυτόχρονα από πολλούς δρόμους, φιλοευρωπαϊκά και αντιευρωπαϊκά, σοσιαλδημοκρατικά και αντικαπιταλιστικά και αντιεξουσιαστικά, συντηρητικά και υπερ-ριζοσπαστικά κ.λπ.
Σήμερα, λίγο πριν την καταστροφή, αναγνωρίζεται από όλο και περισσότερους πως ο αντιιμπεριαλισμός αποτελεί βασικό πυλώνα μιας δύναμης αντίστασης, πως δεν εξαντλείται στην αντίθεση σε επεμβάσεις, στις νατοϊκές βάσεις κ.λπ. Αναγνωρίζεται στο χρέος και τη θηλιά των χρηματοπιστωτικών αγορών, αναγνωρίζεται στην ανάγκη αποτίναξης του ευρώ και εθνικής νομισματικής πολιτικής, στην επιτροπεία, στην οικονομική κατοχή και στην κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας από την τρόικα κ.ά. Πριν από το σήμερα, ας πούμε το 2008, οι πτυχές αυτές με άλλη μορφή υπήρχαν ή εμφανίστηκαν αίφνης μετά το Μνημόνιο; Οι αντιθέσεις αυτές υπήρχαν, τα αντι-ιμπεριαλιστικά καθήκοντα υπήρχαν;
Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας ή αγώνας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι αλληλένδετος με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, με τον αγώνα για την αποτροπή της παραγωγικής αποσάθρωσης, ενάντια στο μεταπρατικό προσανατολισμό της χώρας κ.λπ. Το κοινωνικό συμπλέκεται με το εθνικό. Και η αντίκρουση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων όλα τα προηγούμενα χρόνια συνδεόταν άρρηκτα με ρήξεις στο πλαίσιο της E.E., τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις, συνθήκες και αποφάσεις, μέχρι την απόσχιση και αποδέσμευση της χώρας.
Στον αντίποδα μιας τέτοιας οπτικής, η ίδια η E.E. θεωρείται ακόμη από τον ΣΥΝ «κεντρικό πεδίο σύγκρουσης των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς µε το νεοφιλελευθερισμό». Η E.E. και όχι ο κάθε εθνικός χώρος σε συντονισμό με άλλους. Αποκορύφωμα αυτής της οπτικής, απαξιωτικής για τους «εθνικούς» πολιτικούς αγώνες και τις δυνατότητές τους, ήταν η απόρριψη (αρχές του 2010) της ιδέας για δημοψήφισμα στη χώρα μας ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας με το παράλογο επιχείρημα ότι το Σύμφωνο έπρεπε να το απορρίψουν από κοινού οι λαοί της E.E., αλλιώς η άρνησή του μόνο στην Ελλάδα συνιστούσε εθνική περιχαράκωση. Λες και η ανάπτυξη αγώνων και κινημάτων σε εθνικό επίπεδο δεν είναι η καλύτερη συμβολή στο υποτιθέμενο «κεντρικό πεδίο σύγκρουσης». Λες και ένα ελληνικό «όχι» στο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν θα ήταν η καλύτερη συμβολή σε ένα πανευρωπαϊκό «όχι».
Από την άλλη, η οπτική του ΚΚΕ, που θεωρεί τέτοιου είδους δημοψηφίσματα και ενδιάμεσους στόχους περίπου ως διαχειριστικές λύσεις του καπιταλισμού, δεν έχει μεγάλες διαφορές, επί του πρακτέου…

Οι εθνικιστές Ζαπατίστας
Για τους Ζαπατίστας έχουν εκφραστεί διάφορες κριτικές. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι εθνικιστές, της εθνικής περιχαράκωσης κ.λπ. Και όμως: όταν οι Ζαπατίστας γίνονταν παγκόσμια γνωστοί ανήμερα Πρωτοχρονιά του 1994, καταλαμβάνοντας με τα όπλα πόλεις και χωριά στην επαρχία Τσιάπας, ήθελαν να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην εφαρμογή της NAFTA, συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου στη Βόρεια Αμερική. Το Μεξικό ανήκει στις 15 ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, έχει πολύ ανεπτυγμένη βιομηχανία, ισχυρές εξαγωγές κεφαλαίων κ.λπ. Πολλά κινήματα φτωχών αγροτών, κυρίως στη Λατινική Αμερική, θέτουν ζήτημα διατροφικής ή γεωργικής εθνικής αυτάρκειας, ζήτημα που αναδείχτηκε και από το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης. Εθνική περιχαράκωση κι αυτό;
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού είναι η χωρίς προηγούμενο συγκεντροποίηση οικονομικής δύναμης σε υπερεθνικά κέντρα, η διεθνοποίηση κερδών και εθνικοποίηση ζημιών μέσα από τους μηχανισμούς χρέωσης και απελευθέρωσης αγορών, η «βίαιη» εξειδίκευση χωρών που μεγαλώνει την εξάρτησή τους, ο στραγγαλισμός οικονομιών, η εξωτερική επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αν οι άρχουσες τάξεις των χωρών κατά κανόνα (λίγες οι εξαιρέσεις) συναινούν και συμμετέχουν στο παιχνίδι αυτό, οι λαοί των χωρών κατά κανόνα αντιδρούν, αντιμάχονται τις ρυθμίσεις αυτής της διεθνοποίησης.
Η τελευταία έχει ελάχιστα προοδευτικά στοιχεία, με την έννοια της κοινωνικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων σε διεθνή, μάλιστα, κλίμακα. Το αντίθετο. Δεν υπάρχει τίποτε «νομοτελειακό» και καμιά κοινωνικοποίηση σε ένα καταμερισμό που η Ελλάδα παράγει ντομάτες και τουρισμό, η Βουλγαρία software και αλλαντικά και η Γερμανία αυτοκίνητα και υψηλής τεχνολογίας προϊόντα. Η τεχνολογική εξέλιξη επιτρέπει όλο και περισσότερο συγκριτικά με το παρελθόν τη διαφοροποιημένη, σχετικά καθετοποιημένη και σχετικά αυτάρκη παραγωγή κατά τόπους. Αντίθετα, η σύγχρονη υπερεξειδίκευση-μονοκαλλιέργεια, αποκαθετοποίηση και βαθύτερη εξάρτηση ασθενέστερων οικονομιών αποτελεί, κατά κύριο λόγο, πολιτική οικονομική επιλογή των κυρίαρχων της παγκόσμιας οικονομίας. Οι επιλογές αυτές και επιπτώσεις πολλαπλασιάζουν τις αντιθέσεις, δημιουργώντας όρους ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών και μεταβατικών πολιτικών καταστάσεων με ευνοϊκότερους όρους προς την κοινωνική απελευθέρωση για τις καταπιεζόμενες τάξεις. Η αντίθεση προς τη συγκεντροποίηση οικονομικής δύναμης σε διεθνή κλίμακα συμπλέκεται με εσωτερικές ταξικές αντιθέσεις. Η εκ προοιμίου απόρριψη τέτοιων μεταβατικών καταστάσεων ως τάχα «εθνική καπιταλιστική ανάπτυξη» και άλλα παρόμοια αποτελεί μια ρηχή, ανεγκέφαλη φιλολογία για να μη γίνεται τίποτα. 
Τέτοιου είδους απόψεις είναι εδώδιμες στην Ευρώπη. Σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη είναι από ανύπαρκτες έως εξαιρετικά περιθωριοποιημένες, που είναι και το λογικότερο. Γιατί στην Ευρώπη; Η ύπαρξη μιας σχετικά ισχυρής Αριστεράς σε πολλές ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, μιας Αριστεράς που τμήματά της έχουν επανειλημμένα πάρει φιλο-ιμπεριαλιστικές θέσεις (Γιουγκοσλαβία, ευρωσύνταγμα, Λιβύη κ.λπ.), και που ταυτόχρονα ασκεί έντονη επιρροή στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή Αριστερά, ίσως δίνει μια εξήγηση.
Ενώ οι τέτοιες απόψεις σε μια χώρα σαν την Ελλάδα εμφανίζονται ως πολύ αριστερές, πολύ ταξικές και πολύ «δύσκολες», στην πραγματικότητα είναι απλώς πολύ βολικές για τους φορείς τους, στο βαθμό που η υποστολή των αντι-ιμπεριαλιστικών καθηκόντων σημαίνει ακριβώς υποστολή και αποφυγή καθηκόντων, μετώπων, αγώνων κ.λπ. με πρόφαση μια καθαρότητα. 

Δανοί και Νορβηγοί: Της εθνικής περιχαράκωσης και καθυστερημένοι 
Οι δύο χώρες της Ευρώπης με το ισχυρότερο αντι-E.E. μαζικό κίνημα κατά το παρελθόν ήταν η Δανία, εντός της E.E., και η Νορβηγία, εκτός E.E.. Και στις δύο περιπτώσεις είχαν συγκροτηθεί πλατιά μέτωπα του «όχι», από τα οποία εξαιρούνταν μόνο οι φασίστες, έπαιξαν ρόλο στη συγκρότησή τους αριστερές δυνάμεις και είχαν αξιόλογες επιτυχίες.
Στη μεν Νορβηγία είναι χάρη σε αυτό το κίνημα που η χώρα παραμένει εκτός της E.E. μετά από δύο δημοψηφίσματα, ενώ οι Νορβηγοί που αισθάνονται σήμερα ανακούφιση που δεν βρίσκεται η χώρα τους εντός E.E. είναι περισσότεροι.
Στη Δανία τα επιτυχή για το κίνημα του «όχι» δημοψηφίσματα του 1992 και του 2000 δεν έχουν κρατήσει τη Δανία μόνο εκτός του ευρώ (τα δημοσκοπικά ποσοστά υπέρ του ευρώ έχουν πέσει από το 50% το 2009 σε 35% πρόσφατα) αλλά και εκτός άλλων διατάξεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και επόμενων συνθηκών. Έτσι, η Δανία ενώ συμμετέχει στην E.E. δεν έχει υιοθετήσει το ευρώ, δεν παίρνει μέρος στον ευρωστρατό, δεν δεσμεύεται από το σύνολο της εξωτερικής πολιτικής της E.E., εξαιρείται επιλεκτικά από διατάξεις που αφορούν τη ασφάλεια και συμμετέχει στη Συνθήκη Σένγκεν με διμερείς συμφωνίες (που πρόσφατα ανέστειλε για ένα διάστημα).
Οι περιπτώσεις αυτές δείχνουν περισσότερο από κάθε άλλο παράδειγμα πως ήταν δυνατόν να επιβληθούν από έναν λαό, όπως και στη χώρα μας, διαφορετικές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση στο εσωτερικό της όπως βέβαια ήταν δυνατόν να επιβληθεί και η μη ένταξη ή η απόσχιση και αποδέσμευση μιας χώρας χωρίς αυτό να συνδυάζεται με κάποια σοσιαλιστική επανάσταση, ενώ πρόκειται για κινήματα με προφανή προοδευτικό, δημοκρατικό χαρακτήρα από τα οποία ο λαός βγήκε, σε κάθε περίπτωση, κερδισμένος. 
Το μόνο παράδειγμα που απουσιάζει από τον ευρωπαϊκό χώρο δίπλα σε αυτά της Νορβηγίας και της Δανίας ή της Ιρλανδίας θα ήταν αυτό μιας χώρας που θα είχε αποχωρήσει από την E.E., το πιθανότερο με κάποια αστική κυβέρνηση, αλλά κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος και σε όφελος του λαού. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο μπορούσε, κάλλιστα, να είχε συμβεί. Και αυτό τινάζει στον αέρα πολλές από τις ιδεοληψίες και «στενότητες» που τίθενται σε πολλά ζητήματα από το μεγαλύτερο μέρος της αντι-E.E. και της φιλο-E.E. Αριστεράς στην Ελλάδα. Η οποία, πρέπει να πούμε, δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την εμπειρία των παραπάνω χωρών. Η εμπειρία τους δείχνει, το δίχως άλλο, πως ένα «όχι» στο ευρωσύνταγμα, ένα επιτυχές μέτωπο άρνησης της αναθεωρημένης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, ένα όχι στο Σύμφωνο Σταθερότητας, στον ευρωστρατό, στην πώληση της Ολυμπιακής, τότε που ήταν καιρός φυσικά, μπορούσαν να αποτελούν εξαιρετικά σημαντικές νίκες, είτε είχαν απολήξει σε συνολικότερες ρήξεις με την E.E. είτε όχι. Και έτσι θα είχαν χίλιες φορές μεγαλύτερη αξία από όλες μαζί τις διακηρύξεις για το πόσο ταξική, ιμπεριαλιστική και κακή είναι η E.E.

Ο Ασιάτης Νταβούτογλου και ο Ευρωπαίος Ψαριανός
Πολλαπλές ταυτότητες δεν έχει μόνο η Τουρκία του Νταβούτογλου. Η Ελλάδα είναι μια χώρα ταυτόχρονα ευρωπαϊκή, μεσογειακή, βαλκανική και ολίγον ανατολίτικη. Ο περιορισμός της προοπτικής στην ευρωπαϊκή της διάσταση αποτελούσε, έτσι κι αλλιώς, ένα στένεμα δυνατοτήτων. Το σύνηθες ερώτημα «μα Αλβανία θα γίνουμε;» μπορεί να πλέον να απαντηθεί με το ότι γινόμαστε Αλβανία εντός του ευρώ και της E.E. Κι αν δεν μπορούσαμε να έχουμε γίνει Νορβηγία εκτός E.E. μπορούσαμε εκμεταλλευόμενοι τις πολλαπλές μας ταυτότητες και συγκριτικά πλεονεκτήματα να έχουμε υιοθετήσει ένα ανοιχτό αλλά και κλειστό (στους μηχανισμούς απομύζησης και συγκεντροποίησης οικονομικής δύναμης) παραγωγικό μοντέλο και μια πιο πολυδιάστατη θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Με σοσιαλισμό ή και πριν από το σοσιαλισμό (σκάνδαλο!).
Το πολύ χειρότερο ήταν πως ακόμη και σε αυτή την ευρωπαϊκή μονο-διάσταση, η πρόσδεση στα άρμα της E.E. από τις διαδοχικές κυβερνήσεις μας απομάκρυνε και μας έκανε λιγότερο και όχι περισσότερο κοινωνούς των θετικών και επιτευγμάτων της Ευρώπης. Οι Νορβηγοί, για παράδειγμα, πλησίασαν περισσότερο το ευρωπαϊκό πολιτισμό όντας εκτός E.E. από εμάς. Ο πασοκικός ευρωπαϊσμός ή ευρωπαϊκός πασοκισμός πολλαπλασίασε τις παθογένειες και καθυστερήσεις της ελληνικής κοινωνίας και χώρας. Η διαφθορά γιγαντώθηκε. Η αποβιομηχάνιση κυριάρχησε, ενώ χαρακτηριστικό της Ευρώπης είναι ο βιομηχανικός οικονομικός πολιτισμός της. Οι ενισχύσεις στην ύπαιθρο, κατά γενική ομολογία, έκαναν μεγάλη ζημιά απομακρύνοντας κι άλλο την καθυστερημένη ελληνική ύπαιθρο από την οργανωμένη κοινωνική ζωή στην ύπαιθρο άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Στη σχολική εκπαίδευση δεν πλησιάσαμε π.χ. προς τη Φινλανδία. Αποκτήσαμε μια εκπαίδευση πολύ χειρότερη από αυτή που είχαμε, από τις χειρότερες στην E.E. Και ούτω κάθε εξής, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα αντίστροφο παράδειγμα.
Στην Ελλάδα ο λοιδορούμενος «αντιευρωπαϊσμός» υπεράσπιζε την ευρωπαϊκή διάσταση της χώρας και ο ευρωπαϊσμός ενίσχυε τα πιο καθυστερημένα και αρνητικά βαλκανικά και αμιγώς «κωλοελληνικά» στοιχεία. Δεν έσωζε τα προσχήματα από αυτή την άποψη η πιο αρειμάνια ανανεωτική φιλο-E.E. Αριστερά. Τα αντίθετο. Αυτή ήταν σε πολλά βασιλικότερη του βασιλέως. 
Κι ενώ ένα ακόμη στοιχείο αυτού του χιλιοτσαμπουνιμένου «ευρωπαϊκού πολιτισμού» είναι τα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους (ναι, τα καπιταλιστικά κράτη!) και υπάρχει ανεπτυγμένο το στοιχείο της εθνικής και κρατικής αξιοπρέπειας, αυτός ο υπερ-ευρωπαϊσμός που προτιμά την ενωμένη Ευρώπη ακόμη κι αν κοστίζει στην Ελλάδα και στους εργαζόμενους της Ευρώπης, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με συμπεριφορές που έχουν επιδείξει σε δημοψηφίσματα «καθυστερημένοι» Ευρωπαίοι όπως οι Νορβηγοί, Δανοί, Γάλλοι κ.λπ. Με άλλα λόγια, ο επαγγελλόμενος υπερ-ευρωπαϊσμός πρεσβεύει στην πραγματικότητα το αντίθετό του, δηλαδή έναν επαρχιωτισμό και έναν βαλκανικό ραγιαδισμό του αισχίστου είδους. 

Το κεράκι του Πρετεντέρη
Όταν ο γνωστός Πρετεντέρης μας καλούσε το 2009 να ανάψουμε όλοι ένα κεράκι στο ευρώ που μας προστάτευε από την παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι βέβαιο πως πολλοί αριστεροί που τον έβλεπαν αγανακτούσαν. Αλλά προς τι; Απαντήθηκε μήπως από την Αριστερά αυτό το απλό που υποστήριζε ο τηλεαστέρας δημοσιογράφος του συγκροτήματος; Όχι. Θα εξηγηθεί γιατί όχι. Η ιδεολογική ηγεμονία του ευρωπαϊσμού ήταν ο οδηγός του κόσμου προς τον γκρεμό στον οποίο πέφτουμε. Κι αν πολύς κόσμος σήμερα πέφτοντας αντιλαμβάνεται πως κάποιο λάκκο είχε η φάβα του ευρωπαϊσμού, δεν ήταν η Αριστερά που του άνοιξε τα μάτια.
Να ανάψουμε ένα κεράκι στο ευρώ σημαίνει πως αυτό μέχρι τώρα μας ευνόησε, μας θωράκισε και, δεύτερο, πως αυτό θα μας προστατέψει στις φουρτούνες. Συνέβη το αντίθετο και στα δύο. Το ευρώ και η E.E. συνολικά αποσάθρωσε την ελληνική οικονομία, τη βύθισε στα ελλείμματα και το χρέος και, κυρίως, είναι η E.E. που θα μας οδηγούσε χειροπόδαρα δεμένους στο Μνημόνιο, την κατοχή και την καταστροφή, ενώ μπορούσαν ακόμη και τότε να υπάρξουν άλλες λύσεις, και ο Πρετεντέρης διαπιστώνει σήμερα πως απέτυχε το μνημόνιο (…).
Η μία πτέρυγα της Αριστεράς υπεράσπιζε το ευρώ, την E.E. και τις θετικές τους επιδράσεις στη χώρα. Άρα, τι να αντιπαραθέσει στο κεράκι του Πρετεντέρη; Επίσης, θεωρούσε ότι η οικονομική κρίση «όπως κάθε κρίση» θα ξεπεραστεί… (αφασία).
Μια άλλη πτέρυγα, είχε μια περίεργη άποψη για τον ελληνικό καπιταλισμό. Τον έβλεπε περίπου επελαύνοντα, αναβαθμισμένο, ακόμη ψηλότερα στην «ιμπεριαλιστική αλυσίδα», σωστό ταύρο. Άρα, ποια αποσάθρωση, ποια υποβάθμιση και βαθιά κρίση; Ίσως περνάμε τη φάση ενός ακόμη οικονομικού κύκλου. Με τις ιμπεριαλιστικές οικονομίες της E.E. υπάρχει λυκοσυμμαχία. Δεν είναι το ευρώ που ευθύνεται, ούτε οι ηγεμόνες της E.E., αλλά το ελληνικό κεφάλαιο που είναι οργανικό και περίπου ισότιμο τμήμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Το οποίο ελληνικό κεφάλαιο, από όλη αυτή την κρίση, μάλλον βγαίνει κερδισμένο και όχι υποβαθμισμένο. Επομένως τι φταίει το ευρώ και τι να αντιπαρατεθεί στο κεράκι του Πρετεντέρη;
Το ερώτημα είναι αν αυτά συνιστούν στοιχείο ιδεολογικής και πολιτικής χρεοκοπίας της Αριστεράς που υπό «κανονικές συνθήκες» θα έπρεπε όλη αυτή η επερχόμενη καταστροφή να επιβεβαιώνει και να εκτοξεύει την πολιτική της γραμμή και ιδεολογική θεώρηση των πραγμάτων. Ρεαλιστικά μιλώντας, τα γεγονότα, ένα προς ένα, διαψεύδουν αυτή την Αριστερά και τις ιδεοληψίες της. Η θεωρητική και πρακτική-πολιτική προσέγγιση της αστικής στρατηγικής του ευρωπαϊσμού, ένθεν και ένθεν, ήταν μία από αυτές.
Το αν η βαθιά αυτή ήττα και κρίση θα βοηθήσει να ξαναδούμε από μια οπτική σύγχρονη και χωρίς ιδεοληψίες ορισμένα κρίσιμα ζητήματα για το μέλλον, είναι από μόνο του ένα κρίσιμο ζήτημα.

Το τέλος των βεβαιοτήτων

Ένα βέβαιο συμπέρασμα για όσα πυκνά και ποικίλα βιώνουμε από την εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μέχρι και σήμερα, θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι η διάψευση των απόλυτων εκτιμήσεων για τη φορά, την ταχύτητα και την τροχιά των εξελίξεων.

Αν αυτό ισχύει για τη «μεγάλη εικόνα» των πλανητικών οικονομικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών, επιβεβαιώνεται ακόμη πιο ξεκάθαρα στο ελλαδικό «πείραμα» και στην περιπλοκή της κρίσης στην Ευρωζώνη. 
Από τότε που η κυβέρνηση Καραμανλή διαβεβαίωνε ότι η χώρα ήταν απόλυτα προστατευμένη, όντας μέλος της Ευρωζώνης και πολύ λίγο… εκτεθειμένη στα τοξικά δάνεια, περάσαμε στην κατάρρευση και την τρόικα και από τότε λαμβάνονται πάντα τα «τελευταία», αλλά προβαλλόμενα ως αναγκαία μέτρα για να παραμείνουμε ασφαλείς εντός ευρώ. Και ομοίως η ίδια η ζώνη του ευρώ, πολλές φορές έλαβε «οριστικές» αποφάσεις που τη θωράκιζαν δήθεν απέναντι στους «κερδοσκόπους», τα οποία κατέληγαν κάθε φορά άσφαιρα πυρά μπροστά στις απροσδόκητες αναζωπυρώσεις μιας εμμένουσας κρίσης, που τώρα αποτυπώνεται στην καθήλωση ολόκληρης της Ε.Ε., σε μία βαθιά και αξεπέραστη ύφεση.
Από πού, λοιπόν, αντλείται σήμερα η εγκυρότητα των τελεσίδικων εκτιμήσεων, γύρω έστω κι από τη βραχυπρόθεσμη πορεία των εξελίξεων στην Ευρωζώνη, πολύ περισσότερο για τη μοίρα της Ελλάδας στη μέγγενη του αέναου Μνημονίου; Τώρα το πρακτορείο Reuters αναφέρει πως η πολυπόθητη έκθεση της τρόικας, από την οποία εξαρτάται η νέα δόση, δεν αποκλείεται να παραπεμφθεί μετά τις εκλογές των ΗΠΑ, δηλαδή τουλάχιστον τον Νοέμβρη. 
Για φανταστείτε το, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο: χωρίς αυτή την περίφημη δόση, που μας στέρησαν ήδη πριν από τις εκλογές, θέλοντας να εκβιάσουν το λαό βλέποντας την πιθανή πολιτική ανατροπή, απειλώντας τάχα με χρεοκοπία, η χώρα ζει για... επτά ολόκληρους μήνες. Είναι οι ίδιοι που τα έλεγαν αυτά τότε, περιβεβλημένοι με το κύρος των θεσμικών συνομιλητών με τα όργανα της Ε.Ε., που τώρα διαβεβαιώνουν πως κερδήθηκε «η μάχη με το λόμπι της δραχμής» και η χώρα δρομολογεί το μέλλον της στον πυρήνα του ευρώ, με την εγγύηση πάντα του φόρου αίματος των 11 (συν πόσα;) δισ. 
Συμπέρασμα; Η προσωρινότητα και η ευθραυστότητα των συσχετισμών και των σχεδίων, που εκπονούν και δοκιμάζουν τα κυρίαρχα κέντρα, δεν αναιρούν τον πυρήνα του κοινού και αδιαπραγμάτευτου στόχους τους. Είναι ο εφιάλτης του κοινωνικού ολοκαυτώματος, είναι η προγραφή στο ρόλο του εξιλαστήριου θύματος για χώρες-πειραματόζωα, όπως η Ελλάδα. Κι απέναντι σε αυτή τη μόνη βεβαιότητα του συστημικού και δομικού χαρακτήρα τής κρίσης, αλλά και της αδυσώπητης επίθεσης που απειλεί όχι μονάχα τους λαούς, αλλά πλέον την υπόσταση κοινωνιών και χωρών, η επικέντρωση, η ανάλυση και η προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο στην κυριολεξία, προκύπτει ως ζωτική απαίτηση.

Γιάννης Φούντας: "Αυτό που ξεκίνησε ο λαός, ο λαός θα το τελειώσει"

Έλενα Πατρικίου: "Αριστερό χρέος και νέα εθνική ταυτότητα"

Aν αυτό που μας απασχολούσε εδώ ήταν μία θεατρική παράσταση, θα έπρεπε να ασχοληθούμε και με το άκρως ουσιαστικό, τόσο για τη μορφή όσο και για το περιεχόμενο, ερώτημα «ποιο είναι το κοινό μας;».

Είναι, ελπίζω, σαφές πως σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιώ τις λέξεις «παράσταση» και «κοινό» με το συνήθη υποτιμητικό τρόπο. Ποιο είναι λοιπόν το κοινό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Απευθυνόμαστε στο λαό και στην κοινωνία, αλλά για ποιον ακριβώς λαό μιλάμε, για ποια κοινωνία, σε ποιον, απ’ όλους τους λαούς που συναπαρτίζουν τον πληθυσμό της χώρας, απευθυνόμαστε, ποια απ’ όλες τις κοινωνίες που συναποτελούν τη νεοελληνική κοινωνία, μας αφορά και ποια μας πονάει; 
Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση στη δεύτερη φάση της, η Ριζοσπαστική Αριστερά κατηγορήθηκε πως λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ, ως λεκτικό και νοηματικό σύνταγμα, υποθέτω πως εξ ορισμού δεν είναι το ρηχό ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμού και της σημιτικής γκλαμουριάς. Όπως άλλωστε σπεύδουν να διευκρινίσουν οι κατήγοροί μας, δηλαδή οι λογής υπερασπιστές του σημιτικού καθεστωτικού εκσυγχρονισμού, το βαθύ ΠΑΣΟΚ είναι το φριχτό και αποτρόπαιο ΠΑΣΟΚ εκείνων των λαϊκών τύπων, που είτε ως συνδικαλιστές είτε ως σκέτοι εργαζόμενοι, διεκδίκησαν και επέτυχαν επιδόματα, αυξήσεις, προνόμια, συντάξεις, προστατευτικά καθεστώτα, διορισμούς και ό,τι άλλο θα τους επέτρεπε να μετάσχουν στην επιφανειακή ευμάρεια που μας έφερε, υποτίθεται, εδώ που μας έφερε. 
Αλλά, αν το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» είναι αυτή η λαϊκή, μη εκσυγχρονισμένη, μικρομεσαία, εργαζόμενη Ελλάδα, αυτό το λαϊκό κομμάτι του πληθυσμού της Ελλάδας που δεν τολμούμε να αποκαλέσουμε λαό, κι αν αυτό το κομμάτι διεκδίκησε άτσαλα, φτηνιάρικα, συντεχνιακά, χωρίς ευρύτερο όραμα, χωρίς ιδεολογία, το δικαίωμα μίας εργασιακής επιβίωσης στα χρόνια της ρεμούλας, γιατί θα πρέπει σήμερα η Αριστερά να απολογηθεί για τη «συμμαχία» της μ’ αυτό; Γιατί θα πρέπει να απολογηθεί που παίρνει τώρα τις ψήφους του, εάν μάλιστα μαζί με τις ψήφους, επωμίζεται και την αγωνία του; 
Το θέμα δεν είναι απλώς από πού αλλού θα βρούμε τις ψήφους που αριθμητικά θα μας δώσουν μια εκλογική υπεροχή. Το θέμα είναι ποια Ελλάδα μας ενδιαφέρει. Ποια Ελλάδα υπερασπιζόμαστε. Ποια Ελλάδα βρίσκεται σε μετάβαση και, όσο μας αφορά, όσο το μπορούμε, προς τα πού θέλουμε να πάμε μαζί της. 
Για δεκαετίες ζήσαμε και εμείς με τη φαντασίωση ότι η εξαιρετική κινητικότητα της νεοελληνικής κοινωνίας είχε ως αποτέλεσμα η κοινωνία αυτή να μην έχει τελικά τάξεις, να αποτελείται από έναν περίπου ανθρώπινο χυλό, μεσαιοαστικοποιημένο πλέον, τόσο κοινωνικά όσο και οικονομικά όσο και πολιτισμικά, έναν χυλό από τον οποίο η λαϊκότητα και η ελληνικότητα όπως τις είχε ανακαλύψει και ορίσει η γενιά του ’30 είχαν πλέον εκπέσει ή και εξαφανιστεί, η αγωνιστικότητα είχε καταστεί ανενεργή, και τόσο η μνήμη όσο και η προσδοκία είχαν λοβοτομηθεί. Και στο περιθώριο αυτού του χυλού υπήρχε απλώς μία φτωχή μειονότητα, φτωχή από δική της σχεδόν υπαιτιότητα, η οποία αγόταν και φερόταν ως πελάτης των πολιτικών πατρόνων της όπου την πήγαιναν τα εθνικιστικά της πάθη, ή τα ξεπεσμένα αριστερά της αντανακλαστικά, η μαγκιά της και, κυρίως, τα συμφέροντά της. 
Όλη αυτή η φαντασίωση, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν αφορούσε μόνον τους άλλους, αφορούσε και εμάς τους αριστερούς. Διότι αριστεροί ήταν αυτοί που πρόπερσι μόλις προσπάθησαν, με αφορμή την αλληλεγγύη προς τους μετανάστες απεργούς πείνας της Υπατίας, να μας πείσουν με τα κείμενα συμπαράστασης, πως μόνον οι μετανάστες εργάζονται ως προλετάριοι στα εργοστάσια, ως αγρότες στα χωράφια, ως υπηρετικό προσωπικό στα μεσοαστικά μας σπίτια, και πως εμείς οι Έλληνες προφανώς νυχθημερόν κωλοβαράμε (συγγνώμη για τη λέξη, αλλά μια και τη νομιμοποίησε προσφάτως η κυρία Μπακογιάννη…). 
Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, η προϊούσα, η καλπάζουσα μάλλον, ανεργία, μας εξαναγκάζει να διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες όχι μόνον εργάζονταν, αλλά είχαν και έχουν απόλυτη ανάγκη την εργασία προκειμένου να ζήσουν. Επομένως, θα ήταν επιτέλους καλό να μετρήσουμε, με τον πιο αυστηρό τρόπο, όπως μετρήσαμε τους δημόσιους υπαλλήλους, και τους εργαζόμενους, δηλαδή αυτούς που εδώ και καιρό δεν είναι πια της μόδας να ονομάζουμε «εργατική τάξη». Τους ανθρώπους που με την εργασία τους παρήγαν και, ενδεχομένως, συνεχίζουν μέσα στην κρίση να παράγουν υπεραξία, την οποία κάποιοι καρπώνονται. 
Επομένως, πρώτη ερώτηση, ποιό είναι το κοινό μας; Κι αν όντως το κοινό μας είναι η εργατική τάξη, γιατί πρέπει να απολογηθούμε στην τάξη που το εκμεταλλεύεται για την συμμαχία μας μαζί του; 
Κι αν το κοινό μας είναι όντως η εργατική τάξη, εν τη ευρεία εννοία προφανώς, που συμπεριλαμβάνει και τα μπλε και τα άσπρα κολάρα, μήπως ένα μέρος του αγώνα μας θα πρέπει να επικεντρωθεί στην ανάκτηση της χαμένης του περηφάνιας; Για να καταλήξω: σε μια Ελλάδα σε μετάβαση, και σε μια Ευρώπη σε μετάβαση, όπου η πολιτική ύπαρξη της εργατικής τάξης έχει φτάσει να είναι εντελώς υπονομευμένη (στην Αγγλία και στην Γαλλία έχει φτάσει να μπαίνει υπό ερώτηση η καθολικότητα του δικαιώματος ψήφου, ενώ εδώ αυτό το δικαίωμα υποσκάπτεται συστηματικά με την μετάθεση της ενοχής για το πελατειακό σύστημα από την πολιτική εξουσία στους εργαζόμενους ψηφοφόρους), μήπως είναι το αριστερό μας χρέος η εκ νέου ανακάλυψη και η ιδεολογική και πολιτισμική δικαίωση της ίδιας της ύπαρξης της εργατικής τάξης; Μήπως το αριστερό μας χρέος έγκειται στο να ανακαλύψουμε και να υπερασπιστούμε, ως άλλη γενιά του ’30, μία νέα ταξική, οικονομική, ιδεολογική και πολιτιστική ταυτότητα για τον λαό μας; Δηλαδή, αν δεν φοβόμαστε τις λέξεις, μία νέα εθνική ταυτότητα;

Αλέξης Τσίπρας: "Να διεκδικήσουμε ένα νέο σοσιαλισμό"

Στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη έχω την πεποίθηση ότι ζήσαμε μια πρωτοφανής διαδικασία λαϊκής και κοινωνικής χειραφέτησης.

Ήταν μια πρωτοφανής διαδικασία άντλησης ελπίδας για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που τα τελευταία δύο χρόνια έχει υποστεί μια πρωτοφανή βίαιη επίθεση. Υπάρχει το ερώτημα αν αυτό που συνέβη στις εκλογές ήταν μια έκπληξη. Ενδεχομένως ήταν μια έκπληξη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που επωμίστηκε την ευθύνη αυτής της μεγάλης ανατροπής.
Η ανατροπή, όμως, αυτή καθαυτή, δεν ήταν έκπληξη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση που είχαμε μια εκλογική μάχη σε συνθήκες κοινωνικής σύγκρουσης. Προηγήθηκαν δυόμισι χρόνια σκληρού, ταξικού, βίαιου πολέμου. Μιας βίαιης ταξικής αναδιάρθρωσης. Ξεριζώθηκε η μεσαία τάξη. Φθάσανε οι άνεργοι στη χώρα μας σχεδόν το 1,5 εκατ. Στην πραγματικότητα κόπηκε αυτή η κόκκινη γραμμή που συνέδεε τα μεγάλα αστικά κόμματα με κοινωνικές δεξαμενές. Μ’ αυτό που ονομάζουμε μεσοστρώματα. Κόπηκε αυτή η κοινωνική εκπροσώπηση. (...) Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αυτά τα δύο χρόνια, συγκρούστηκαν δύο κόσμοι. Ο κόσμος του αχαλίνωτου καπιταλισμού και ο κόσμος των αναγκών και της κοινωνίας. Και σ’ αυτήν τη σύγκρουση υπήρξε μια μεταστροφή της ιδεολογικής ηγεμονίας προς τα αριστερά. (...)
Αυτό που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι ο κόσμος της εργασίας, ο κόσμος που βρέθηκε χωρίς ελπίδα και προοπτική σ’ αυτήν την χώρα, βρήκε αποκούμπι, ακούμπησε στο όραμα, στην ελπίδα και τις ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ. (...) Και ταυτόχρονα ο δημοκρατικός κόσμος με την ευρύτερη έννοια, ο κόσμος που από το ’81 και μετά μετατοπίσθηκε από τον χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς επαναπατρίστηκε στην Αριστερά. Υπό αυτήν την έννοια, νομίζω ότι δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το ότι η Αριστερά επανακάμπτει στα ποσοστά που της αντιστοιχούν στην ελληνική κοινωνία, διότι αξιακά και ιδεολογικά δεν έπαψε η Αριστερά να έχει το 1/3 της ελληνικής κοινωνίας με το μέρος της. Βεβαίως, δεν αρκεί το 1/3 για να διεκδικήσεις την εξουσία ή την διακυβέρνηση.
Η ανατροπή στις εκλογές, είπα και πριν δεν ήταν έκπληξη. Γιατί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει να κάνει με δύο βασικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταυτόχρονα μια πολιτική δύναμη με μια σκληρή ριζοσπαστική πολιτική ταυτότητα αλλά ταυτόχρονα και μια ανοικτή πολιτική δύναμη. Πλουραλιστική δύναμη, ευρύχωρη. Αυτός ο συνδυασμός ήταν καταλυτικός. Και άλλα δύο χαρακτηριστικά. Η δύναμη που εδώ και αρκετά χρόνια, από την περίοδο των ισχνών αγελάδων, είχε κάνει σημαία της την ενότητα. Και αυτό που πολλοί αναγνώριζαν ως βασική αδυναμία, την πολυφωνία, τις διαφορετικές απόψεις, ήταν ταυτόχρονα και η μεγάλη δύναμη.
Το άλλο χαρακτηριστικό είναι ίσως πιο σημαντικό. Ότι εμείς ζητήσαμε αυτό που ήθελε ο κόσμος. Δεν ζητήσαμε ούτε μια ψήφο συμπάθειας, ούτε μια ψήφο ιδεολογικής καθαρότητας. Ζητήσαμε την στήριξη ενός κόσμου που έχει ματώσει στους αγώνες για να αλλάξουν τα πράγματα. Ζητήσαμε να αναλάβουμε την ευθύνη να ρίξουμε τη μνημονιακή κυβέρνηση. Και νομίζω αυτό ήταν καταλυτικό. (...)
Λατινοαμερικανοποίηση και συστημικός εκβιασμός. Επίσης συμφωνώ με τη διαπίστωση ότι αυτή η βίαιη διαδικασία της ταξικής αναδιάρθρωσης, οδηγεί σε συνθήκες λατινοαμερικανοποίησης την πολιτική ζωή του τόπου. Με τη λατινοαμερικανοποίηση εννοώ ακραίες αντιθέσεις, ακραία φτώχεια, ένας σκληρός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που συσπειρώνει σε δύο στρατόπεδα: το συστημικό και το αντισυστημικό. Θα διαφωνήσω όμως με την άποψη ότι υπάρχει πλήρης ταύτιση. Η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα της Eυρωπαϊκή Ένωσης και της Ευρωζώνης. (...)
Η μεγάλη μας δύναμη ήταν ότι εμείς αντιστρέψαμε τον κυρίαρχο συστημικό εκβιασμό. Είπαμε στην κυρία Μέρκελ ότι εμείς θα ακυρώσουμε το μνημόνιό σου και κανόνισε την πορεία σου. (...) Δηλαδή, πετάγαμε τη μπάλα στο γήπεδο του αντιπάλου και άρα το συστημικό πρόβλημα ήταν στη διαχείριση εκείνων που είχαν δημιουργήσει την κρίση. Αυτό και μόνο, κατά την γνώμη μου, ήταν μια εξέλιξη που μετέτρεψε τη δυναμική μας από κλεισμένη μέσα στα εθνικά σύνορα, σε μια δυναμική πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου βεληνεκούς. Ίσως και αυτό να είναι αυτό που ονομάστηκε από τους προλαλήσαντες «διεθνικός πατριωτισμός». (...)
Και επειδή η Ελλάδα είναι μια χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι βασικό μας καθήκον είναι στην έρημο του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, να επαναφέρουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Και να πούμε με όση δύναμη φωνής έχουμε ότι το σχέδιο που μας είπαν για ενωμένη Ευρώπη και Ευρώπη των λαών, δεν είναι δικό τους σχέδιο. Το δικό τους σχέδιο οδηγεί στην κοινωνική διάλυση, στην κοινωνική περιθωριοποίηση και οδηγεί και στη διάλυση της Ευρώπης. Διότι, σε τελική ανάλυση, η Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική και δημοκρατική ή δεν θα υπάρξει η Ενωμένη Ευρώπη, για να παραφράσω και μια φράση του Πουλαντζά.
Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν η ανάλυση που κάναμε για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη επιβεβαιώθηκε. Έγινε η Σύνοδος Κορυφής. Προφανώς και δεν σώσανε την Ευρώπη ούτε την Ευρωζώνη. Το ευρώ συνεχίζει να πορεύεται την πορεία της κατηφόρας. Και να πηγαίνει με μαθηματική πορεία στην διάλυση, εάν δεν αλλάξουν οι αιτίες, η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Όμως ένας δεξιός Ισπανός πρωθυπουργός και ένας τραπεζίτης Ιταλός πρωθυπουργός, είπαν μια λέξη στη Σύνοδο Κορυφής, απαγορευμένη μέχρι προχθές. Βέτο.
Η Ελλάδα έχει δεξιούς πρωθυπουργούς και τραπεζίτες πρωθυπουργούς. Κανένας εξ αυτών δεν το διανοήθηκε, πόσο μάλλον οι σοσιαλιστές, να προφέρει αυτή τη λέξη, παρά το γεγονός ότι ήταν εμφανές ότι οδηγούσαν τη χώρα και το λαό σε μια πρωτοφανή καταστροφή. Ίσως γιατί η ελληνική πολιτική ελίτ και η αστική τάξη να μην έχει τη στοιχειώδη συνείδηση της πατριωτικής ευθύνης, που μπορεί να έχουν ενδεχομένως οι Ιταλοί και οι Ισπανοί. Εγώ θα γίνω ακόμη πιο σκληρός, γιατί η αστική τάξη στη χώρα μας, από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκε την κρίση ως ευκαιρία. Και συμπεριφέρθηκαν ως άλλοι μαυραγορίτες της εποχής της κατοχής. Η ελληνική αστική τάξη ήταν αυτή που επέβαλε τους σκληρούς όρους του Μνημονίου. Αυτή ήταν οι συγγραφείς και κυρίως αυτοί που επέβαλαν την αλλαγή των εργασιακών ρυθμίσεων. Κάτι το οποίο, καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με το δημοσιονομικό πρόβλημα.

Νίκη και… ήττα
Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν για εμάς μια πρωτοφανής επιτυχία. Όμως για το λαό μας, για αυτούς που εναπόθεσαν σε μας τις ελπίδες και τις προσδοκίες, ήταν ήττα. Δεν θέλω να αναφερθώ στη μεγάλη τρομοκρατία, ίσως αξίζει να αναφερθώ μόνο στη μεγάλη πολιτική αδυναμία που είχαμε. Ότι δεν είχαμε ανάσες συμμαχιών. Δίναμε μια μάχη μόνοι μας εναντίον ενός ολόκληρου πανευρωπαϊκού και διεθνούς συστήματος. Είχαμε απέναντί μας τις αγορές, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τα Μέσα Ενημέρωσης, τα ελληνικά και τα ξένα, φυσικά τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, και δεν είχαμε σε ένα ενιαίο μέτωπο τις δυνάμεις της Αριστεράς, ίσως αυτό να μην ήταν ώριμο να γίνει χθες, μακάρι να γίνει αύριο. Αλλά, εάν εξαιρέσεις την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν ήταν εχθρική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, οι άλλες δυνάμεις ήταν εχθρικές. (...)
Τι θα γινόταν όμως εάν κερδίζαμε τις εκλογές; Κατά την άποψή μου, όλοι αυτοί που μας απειλούσαν θα είχαν την μπάλα στο γήπεδό τους. Το πρόβλημά μας θα ήταν πραγματικό και εντός της χώρας. Διότι η αστική τάξη δεν θα ήτανε πρόθυμη να πάει σε μια αντεστραμμένη Βάρκιζα. Δεν θα παρέδιδε τα όπλα. (...) Πιστεύω ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα συντεταγμένο και ενορχηστρωμένο σχέδιο δολιοφθοράς, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορέσει να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου, προωθώντας ρεφορμιστικές αλλά πολύ σημαντικές αλλαγές προς όφελος του λαού. 
Και παρά το γεγονός ότι είχαμε μια τρομακτική βίαιη ωρίμανση, ότι καταφέραμε όλες τις διαφορετικές απόψεις να τις συνθέσουμε και είχαμε σημαντική άμεση επαφή με τον λαό, εντούτοις μας έλειπε κάτι, που στις χώρες της Λ. Αμερικής, όπου η Αριστερά κατάφερε να πάρει την εξουσία με ειρηνικό τρόπο το είχε. Οργανωμένο το λαό μαζικά, σε κόμματα μαζικά. Σε συσπειρώσεις μαζικές, λαϊκές. Νομίζω, λοιπόν, ότι το επόμενο διάστημα πρέπει να ετοιμαστούμε σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι να οργανώσουμε το λαό και να μας καθοδηγήσει κιόλας ο λαός. Γιατί χωρίς την δική του στήριξη, ούτε μια ημέρα δεν θα μπορέσουμε να σταθούμε. 
Το δεύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να σχεδιάσουμε την επόμενη ημέρα. Να μιλήσουμε και πιο οραματικά. Στη βάση ενός οράματος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό στον 21ο αιώνα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το όραμά μας δηλαδή για το σοσιαλισμό. Να τον ξανακάνουμε επίκαιρο, διότι δεν είναι μόνο το αντιμνημόνιο. Εμείς δεν θέλουμε να γυρίσουμε τη χώρα στο 2009, στο παραγωγικό μοντέλο, στο μοντέλο κατανάλωσης που είχαμε το 2009 και μας οδήγησε στην κρίση. Εμείς θέλουμε το μετασχηματισμό και αυτό πρέπει να το προετοιμάσουμε. Και χρειαζόμαστε θεωρητική επεξεργασία για αυτό. Ας προετοιμαστούμε ιδεολογικά και πρακτικά για το μεγάλο άλμα. Η Αριστερά καλείται να διαμορφώσει, την πολιτική, τις συμμαχίες και την κοινωνική δυναμική για μια μεγάλη ιστορική στροφή. Και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα που μας δίνεται ώστε να συναντηθούμε με τον κόσμο. Να μετατρέψουμε αυτήν την ευρεία πολιτική και κοινωνική στήριξη προς την Αριστερά, σε ενεργή και πολιτική στάση. Να στήσουμε ισχυρά και ακόμα πιο οργανωμένα δίκτυα αντίστασης και αλληλεγγύης. Και εγώ δεν νομίζω ότι μπορούμε να αντιγράψουμε το ΕΑΜ. Άλλες οι συνθήκες. Το ταξικό είναι κυρίαρχο σήμερα. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να μάθουμε τι ήταν αυτό που του έδωσε τη δυνατότητα να έχει εκείνη την κρίσιμη εποχή, όχι μόνο την ιδεολογική και πολιτική αλλά και την ηθική ηγεμονία. Το σύνθημα που έλεγε «το ΕΑΜ θα μας σώσει από την πείνα και από την σκλαβιά». Δεν ξέρω εάν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο από την πείνα, αλλά είναι πρώτη προτεραιότητα και είναι πρώτο καθήκον από εμάς, να φτιάξουμε δίκτυα αλληλεγγύης για να σταθούμε σε αυτούς που έχουνε μεγαλύτερη ανάγκη.

Μεγάλη ιστορική ευθύνη
Νομίζω ότι τα βήματα που θα ακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολα, αλλά καλούμαστε να αναλάβουμε μια μεγάλη ιστορική ευθύνη. Να διεκδικήσουμε τον κοινωνικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα, να αγωνιστούμε για λογαριασμό και των υπόλοιπων λαών της Ευρώπης. Είμαι πεπεισμένος ότι το επόμενο διάστημα θα δούμε πολιτικές ανατροπές και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, αρχής γενομένης από την Ολλανδία που έχει εκλογές το Σεπτέμβρη. Πιστεύω ότι και στις χώρες του Νότου θα έχουμε σημαντικές αλλαγές.
Να διεκδικήσουμε ένα νέο σοσιαλισμό για τον 21ο αιώνα, να επανεφεύρουμε την κοινωνική Ευρώπη, την αλληλέγγυα Ευρώπη και το σοσιαλισμό, όπως λέει ο πρόεδρος Τσάβες. Γιατί είμαστε με τον διεθνιστικό πατριωτισμό. Και τέλος να μη χάσουμε τα βασικά εκείνα χαρακτηριστικά που μας έφεραν έως εδώ. Την ενότητα μέσα από τη δράση, μέσα από τον πλουραλισμό, αλλά και το βασικό μας όραμα που είναι η ενότητα της Αριστεράς.
Γιατί όχι λοιπόν, να μην καταφέρουμε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είναι ακόμα περισσότερες δυνάμεις της Αριστεράς συσπειρωμένες και ενωμένες σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια. Γιατί όχι, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είμαστε σε κοινά ψηφοδέλτια, σύντροφε Ευτύχη.

 

Ρούντι Ρινάλντ: "Η μετάβαση έχει αρχίσει"

Λουκάς Αξελός:"Για τη συγκρότηση ενός νέου ιστορικού μπλοκ

To Φεστιβάλ Resistance για 5η κατά σειράν χρονιά φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα σημείο διεθνούς συνάντησης των κινημάτων, όπου το κάθε επιμέρους εθνικό κίνημα συναντιέται με το έτερό του, σε μιαν έμπρακτη και ουσιαστική έκφραση πατριωτικού διεθνισμού που ξεκινάει από τον Ρήγα και τον Μπάιρον, τον Μπολιβάρ και τον Γκαριμπάλντι, τους αντιφασίστες που άφησαν τα κόκαλά τους στην Ισπανία, μέχρι τον Τσε που έπεσε στην Βολιβία για την κοινή λατινοαμερικάνικη πατρίδα.

Αυτή την έξοχη παράδοση πατριωτικού διεθνισμού εκφράσανε οι πλατείες όλης της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτή την παράδοση εξέφρασε το σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες», αλλά και το «Είμαστε όλοι Ιταλοί» στην προχθεσινή ποδοσφαιρική συνάντηση Ιταλίας-Γερμανίας. Αυτήν την παράδοση, που αποτύπωσε η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη στο αειθαλές «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά», αυτήν την παράδοση θέλει έμπρακτα να αποτυπώσει και το Φεστιβάλ αυτό Φεστιβάλ αλληλεγγύης και αντίστασης στον κοινό εχθρό, την αριστοκρατία του χρήματος, τις τράπεζες βαμπίρ και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Στην εκδήλωση το θέμα - ζητούμενο έχει τίτλο Μια χώρα σε μετάβαση - Αγωνιζόμενοι για μια άλλη Ελλάδα. Σε αυτό θα αναφερθούν οι ομιλητές. Εγώ από την πλευρά μου θα ήθελα να τονίσω τρία ζητήματα που οι εκλογές της 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου έθεσαν εμφαντικά επί τάπητος.
Το πρώτο είναι να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις ηθικής και πολιτικής. Η Αριστερά δεν αρκεί να επικαλείται την αρετή, οφείλει να είναι ενάρετη η ίδια.
Το δεύτερο είναι το ζήτημα των συμμαχιών, η αναγκαιότητα, δηλαδή, να επεξεργαστούμε το δικό μας εθνικό και κοινωνικό Risorgimento και το τρίτο, να συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι ακόμα και η εκλογική πρωτιά δεν σημαίνει αναγκαστικά και ηγεμονία, ότι η ηγεμονία δεν είναι ζήτημα οργανωτικό ή τεχνικό, αλλά κατίσχυση στον χώρο του πολιτισμού και των ιδεών, δηλαδή ισχύς πνευματική.
Ως εκ τούτου, η επαναθεμελίωση της Μαχόμενης Αριστεράς, η οργανική σύνδεσή της με τις υποτελείς τάξεις, η αναβάπτισή της στη βαθιά πολιτισμική μας ενδοχώρα και η ιδεολογικοπολιτική της ανασυγκρότηση ως ουσιαστική κατάσταση θέσεων, οράματος και ρεαλιστικού προγράμματος με δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής, δεν αποτελούν κάποια επιμέρους προς ανάλυσιν στοιχεία, αλλά – ενδεχομένως – το προαπαιτούμενο για τη συγκρότηση ενός νέου ιστορικού μπλοκ που θα περάσει το πληγωμένο άλογο από το θολό ποτάμι.

δια-ταυτα κτενας θεοφυλακτος.avi

Η Ζωή και το έργο του Β.Ι.Ουλιάνοφ [ ΛΕΝΙΝ ]

dia-tauta δια-ταυτα Αθηνα Λιασκου

Στην Ελευσινα δεν ακουνε ειδησεις....

Μαλλον η εκλεγμενη γραμματεια του Συριζα στην Ελευσινα δεν εχει παρει χαμπαρι τι γινεται στην Ελλαδα αλλα και στην πολη.

Απορω ειλικρινα με τον τροπο που σκεφτετε και που θελει να το παει το παιχνιδι.

Οφειλει ομως καποια στιγμη να σεβαστει τον κοσμο που στηριξε Συριζα και που εχει απαιτησεις να βγει μπροστα στις δυσκολες ωρες που περνα.

Δεν γινετε παλληκαρια μου να συνταυτιστουν ολοι με τον Λαφαζανη η με τον Συνσπισμο ωστε να αποφασισετε ν απευθυνθειτε στην κοινωνια.

Υπαρχουν ανθρωποι που θελουν να συμμετασχουν αλλα δεν θελουν ν ακουν σε κανεναν η θελουν να συμμετασχουν και σε αλλες συνιστωσες.

Κλεινοντας προσωρινα την παρεμβαση αυτη υπαρχει και μια αλλη απορια..Ο Συριζα Ελευσινος στο facebook τι εγινε???????????

Απο Δευτερα ομως θ επανελθουμε δριμυτεροι και σε καθημερινη βαση.

Δεν πιστευουμε βεβαια οτι θα γινει και κατι διοτι απ ολτι ξερουμε δεν δεχονται εντολες απο τους φιλους παρα μονο απο πανω.

Αλλωστε εκλεγμενοι ειναι οτι θελουν κανουν.Παιρνουν σφραγιδες..καρεκλες..σπιτι τους και μηχανοραφφουν.

Οσοι τρεξαμε μεχρι τις 6 Μαη και μετα ως 17 Ιουνη μαλλον ειμασταν οι λακαμαδες τους..

Μαριναλέντα - μια κοινότητα ...

 

ΧΟΥΑΝ ΜΑΝΟΥΕΛ ΣΑΝΤΣΕΣ ΓΚΟΡΝΤΙΓΙΟ

*

Χωρίς παπά και χωροφύλακα

Η Μαριναλέντα, μια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνομικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται με 15 ευρώ τον μήνα. Ο δήμαρχός της, ο κομμουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδομάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήμαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εμείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουμε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 μέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν με τους χωρικούς της Μαριναλέντας. 

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο (φωτό) ήταν ο νεώτερος δήμαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήμονα 12.000 στρέμματα γης και να δημιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισμό από τον οποίο ζει σήμερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήμαρχος. 

Στον συνεταιρισμό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ημέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδομάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο μισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκομιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο μικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη μέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισμού δεν μοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν δουλειές. Γι' αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Ομως ακόμη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι μισθοί καταβάλλονται. 

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουμε χωροφύλακες, θα ήταν μια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήμαρχος. «Δεν έχουμε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυημένη και το Πάσχα έγινε μια μικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόμους του χωριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή. 

«Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ώς τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήμα».

Κ. Καστοριάδης - Αρχαία και σημερινή Ελλάδα

O νεος Συριζα περιλαμβανει και συναντησεις Στρατακη με Ραιχενμπαχ??????

Δεν μπορω να καταλαβω τι μπορει να ειπαν.Δεν μπορω επισης με τι ιδιοτητα ο Ραιχενμπαχ ειδε τον Στρατακη.

Τετοιου ειδους πρωτοβουλιες εκθετουν ολους οσους ετρεξαν για τον Συριζα μια ολοκληρη περιοδο.

Ο Στρατακης μαλλον περαστικος ειναι στον Συριζα και οφειλει να προσεξει με ποιον συνανταται και τι λεει.

Βεβαια αυτη η χαλαροτητα που υπαρχει στον Συριζα και μπορει ο καθενας να λεει το μακρυ και το κοντο του και να βγαινει ακομη και ο Τσιπρας να μιλα για συζητηση με τροικα για την δανειακη συμβαση φταιμε εμεις και πρωτ απ ολα οι γραμματειες του Συριζα.

Την ανυπαρξια μας και το βολεμα μας απο τα ποσοστα των εκλογων φυσικα και θα τα επωφεληθουν Στρατακηδες και Παπαδημουληδες να λενε οτι θελουν.

 

Κώστας Αξελός

Νεος γυρος Γενικων συνελευσεων παντου..

Τωρα πρεπει να βγουμε μπροστα και να παλεψουμε για την ενοτητα ολων των ρευματων.

Πολλα μας ενωνουν και λιγα μας χωριζουν.Τα προβληματα ομως αυξανονται και ετσι διογκωνεται η ανθρωπιστικη κριση.

Γενικες συνελευσεις τωρα με  τεσσερα  καυτα ζητηματα που θα χαλασουν τα σχεδια των μνημονιακων.

1.Εγγραφες νεων μελων

2.Επαναπροσεγγιση ολων των χωρων και συμφωνια σε προγραμμαδρασης.

3.Χτισιμο ολων των τραπεζων..εφοριων και της Δεη οπου υπαρχει

4.Διχτυα αλληλεγγυης αμεσα.

Φιλες και φιλοι ας αφησουμε τα λογια και ας βγουμε στους δρομους.

Οι παρεμβασεις μας θα τους ανατρεψουν τα σχεδια και θα δειξουν τι θελουμε και εαν μπορουμε.

Εκει θα ξεχωρισει και η ηρα απο το σταρι.

Δεν χρειαζεται πλεον παρεμβαση στις πλατειες.Οι παρεμβασεις μας οφειλουν να ειναι στοχευμενες στην ριζα του κακου.

Μάνος Λοίζος ...

Η παλη για μια Ελλαδα λευτερη και δημοκρατικη θα παρει ακομη μεγαλυτερες διαστασεις μεσα απο την ενοτητα της Αριστερας.

Θα ειναι μαλιστα σηματοδοτης εξελιξεων και εξεγερσεων σε ολη την Ευρωπη που στεναζει κατω απο την μποτα των νεο-φιλελευθερων.

Ολοι μαζι λοιπον να χτισουμε με τους αγωνες μας ολους αυτους σ ενα δωματιο οπου δεν θα υπαρχει τροπος διαφυγης.

ΟΧΙ στα νεα μετρα...

Αμεσα συνελευσεις ανα περιοχη..

1.Τροποι παρεμβασης ωστε τα νεα μετρα να μην  περασουν

2.Εγγραφη νεων μελων μεσα απο τις συνελευσεις

3.Δημιουργια διχτυων αλληλεγγυης


Ο Συριζα οφειλει να ξαναβγει στην κοινωνια που τον στηριξε και μαζι της ν ανατρεψει τα σχεδια της συγκυβερνησης.


Τωρα ομως..............

Γιωργος Σεφερης

 

 

Εὐριπίδης, Ἀθηναῖος

Γέρασε ἀνάμεσα στὴ φωτιὰ τῆς Τροίας
καὶ στὰ λατομεῖα τῆς Σικελίας.

Τοῦ ἄρεσαν οἱ σπηλιὲς στὴν ἀμμουδιὰ κι οἱ ζωγραφιὲς τῆς
      θάλασσας.
Εἶδε τὶς φλέβες τῶν ἀνθρώπων
σὰν ἕνα δίχτυ τῶν θεῶν, ὅπου μᾶς πιάνουν σὰν τ᾿ ἀγρίμια·       5
προσπάθησε νὰ τὸ τρυπήσει.
Ἦταν στρυφνός, οἱ φίλοι του ἦταν λίγοι·
ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ τὸν σπαράξαν τὰ σκυλιά.

 

 

Γιωργος Σεφερης

 

 

 

Φωτιὲς τοῦ Ἅϊ-Γιάννη

Ἡ μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξει
δὲν μπορεῖ νὰ γίνει τίποτε.
Ἔχυσαν τὸ μολύβι μέσα στὸ νερὸ κάτω ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια κι ἂς ἀνάβουν οἱ φωτιές.

Ἂν μείνεις γυμνὴ μπροστὰ στὸν καθρέφτη τὰ μεσάνυχτα βλέπεις
βλέπεις τὸν ἄνθρωπο νὰ περνᾶ στὸ βάθος τοῦ καθρέφτη
τὸν ἄνθρωπο μέσα στὴ μοίρα σου ποὺ κυβερνᾶ τὸ κορμί σου,
μέσα στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπὴ τὸν ἄνθρωπο
τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς σιωπής
κι ἂς ἀνάβουν οἱ φωτιές.

Τὴν ὥρα ποὺ τέλειωσε ἡ μέρα καὶ δὲν ἄρχισε ἡ ἄλλη
τὴν ὥρα ποὺ κόπηκε ὁ καιρός
ἐκεῖνον ποὺ ἀπὸ τώρα καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κυβερνοῦσε τὸ κορμί σου
πρέπει νὰ τὸν εὕρεις
πρέπει νὰ τὸν ζητήσεις γιὰ νὰ τὸν εὕρει τουλάχιστο
κάποιος ἄλλος, ὅταν θά ῾χεις πεθάνει.

Εἶναι τὰ παιδιὰ ποὺ ἀνάβουν τὶς φωτιὲς καὶ φωνάζουν μπροστὰ στὶς φλόγες μέσα στὴ ζεστὴ νύχτα
(Μήπως ἔγινε ποτὲς φωτιὰ ποὺ νὰ μὴν τὴν ἄναψε κάποιο παιδί, ὦ Ἠρόστρατε)
καὶ ρίχνουν ἁλάτι μέσα στὶς φλόγες γιὰ νὰ πλαταγίζουν
(Πόσο παράξενά μας κοιτάζουν ξαφνικὰ τὰ σπίτια, τὰ χωνευτήρια τῶν ἀνθρώπων, σὰν τὰ χαϊδέψει κάποια
ἀνταύγεια).

Μὰ ἐσὺ ποὺ γνώρισες τὴ χάρη τὶς πέτρας πάνω στὸ θαλασσόδαρτο βράχο
τὸ βράδυ ποὺ ἔπεσε ἡ γαλήνη
ἄκουσες ἀπὸ μακριὰ τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς σιωπῆς
μέσα στὸ κορμί σου
τὴ νύχτα ἐκείνη τοῦ Ἅι-Γιάννη
ὅταν ἔσβησαν ὅλες οἱ φωτιές
καὶ μελέτησες τὴ στάχτη κάτω ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια.

Λονδίνο, Ἰούλιος 1932

 

Ο ΤΡΕΛΛΑΡΑΣ - ΒΕΓΓΟΣ

H oμιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Δ.Ε.Θ.

Τσίου (full movie)

«Άντε γαμήσου» (ταινία μικρού μήκους)

TΣΟΜΣΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ..

ΣΚΑΪ Player TV — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Aλεξη δεν μας τα ειπες καλα στην ΔΕΘ...μαλλον οι κακες παρεες κανουν κακο..

Δεν ακουσαμε περι καταγγελιας της δανειακης συμβασης

Δεν ακουσαμε περι αμεσης κρατικοποιησης των τραπεζων

Δεν ακουσαμε να καταγγελλει την Μερκελ και Σοιμπλε για την πολιτικη που εφαρμοζουν

Δεν ακουσαμε να κανει κριτικη στην ΓΣΕΕ ΚΑΙ ΑΔΕΔΥ για την παθητικη σταση που κρατουν

Δεν ακουσαμε να προτεινει τροπους ωστε τα μετρα να μην περασουν


Γιατι Αλεξη???????????

Σε θελουμε κακο παιδι...


 

 

 

 

 

ΟΙ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

ΟΙ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

περισσοτερα...

Εργατικές κολεκτίβες, κοινωνική αυτοδιαχείριση και αλληλέγγυα οικονομία

Συριζα--Ελευσινας...

Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ ΑΙΝΣΤΑΙΝ ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ (ΕΛΛΗΝΙΚΑ)

10 ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΙΝΣΤΑΙΝ

Περιγραφή

Οι ιδέες μου για την προέλευση των ηθικών μας προ- καταλήψεων -γιατί αυτό ακριβώς πραγματεύομαι σε τούτο το πολεμικό έργο -παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά διακριτικά και λακωνικά, σ' εκείνη τη συλλογή αφορισμών με τον τίτλο "Ανθρώπινο, Πολύ Ανθρώπινο: 'Ένα βιβλίο για Ελεύθερα Πνεύματα". Είχα αρχίσει τη σύvταξη του έργου στο Σορέvτο, κάποιο χειμώνα που μου έτυχε να σταματήσω εκεί σαν τον ταξιδιώτη που ξαποσταίνει κάπου, και να αγκαλιάσω με το βλέμμα την απέραντη και επικίνδυνη χώρα που είχε δια- σχίσει το πνεύμα μου ως τότε. 'Ήταν τον χειμώνα του 1876- 77 . Οι καθαυτές ιδέες μου όμως ήταν ακόμη παλιότερες. Στην ουσία, ήταν οι ίδιες ιδέες που επεξεργάζομαι ξανά σ' αυτές τις μελέτες... ας ελπίσουμε ότι το μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε τις ωφέλησε, ότι έγιναν πιο ώριμες, πιο καθαρές, πιο στέρεες, πιο τέλειες! Το γεγονός ότι παραμένω σταθερός σ' αυτές ακόμη και σήμερα, το ότι στο μεταξύ συνδέθηκαν περισσότερο η μία με την άλλη, το ότι αναμίχτηκαν και συγχωνεύτηκαν η μία με την άλλη, εvτείνει μέσα μου τη χαρούμενη βεβαιότητα ότι δεν γεννήθηκαν στο πνεύμα μου μεροληπτικά, τυχαία και σποραδικά, αλλά αvτίθετα, ότι φύτρωσαν από την ίδια ρίζα, από μια βαθιά θέληση για γνώση που κυριαρχεί στον εσωτερικό κόσμο, και που εκφράζει όλο και πιο καθοριστικά απαιτήσεις για όλο και πιο ακριβείς έννοιες. Μόνο μ' αυτό τον τρόπο αξίζει να στοχάζεται ένας φιλόσοφος.