Στα άκρα..

Γίνεται πολύ συζήτηση για τη θεωρία «των δύο άκρων» ως εργαλείο απομόνωσης των κοινωνικών αντιστάσεων και της Αριστεράς.

Και σε αντιδιαστολή αναζωπυρώνονται οι προβληματισμοί στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, για τους κινδύνους διολίσθησης σε ένα «μεσαίο» χώρο νομιμοφροσύνης και απονεύρωσης του ριζοσπαστισμού. Αλλά σε ποιο βαθμό οι τρέχουσες επισημάνσεις και αναλύσεις λαμβάνουν υπ’ όψιν τη διαρκή μεταλλαγή των βασικών αντιθέσεων και σε ποιο βαθμό εγκλωβίζονται σε μία «γεωγραφική» ανάγνωση του πολιτικού και κοινωνικού χάρτη;
Δεν προσέχτηκε ίσως, αν και θα έπρεπε ότι η κυβερνητική ανακοίνωση για την εισβολή των ΜΑΤ στην Ιερισσό αναφέρθηκε σε… «κατοίκους». Επιτέλους! Η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει «κουκουλοφόρους», ούτε «τρομοκράτες», αλλά τους κατοίκους της περιοχής. Έτσι είναι, ασφαλώς. Λίγες μέρες πριν, στην Ιεράπετρα, σύσσωμοι οι πολίτες ξεσηκώθηκαν για να αποτρέψουν την ερήμωση του τόπου τους. Στην Ιερισσό ενωμένοι υπερασπίζονται τη γη και τη ζωή τους. Λόγια Σαμαρά: «Eπενδύσεις με κάθε κόστος». Και έργα: Eισβολή στη Χαλκιδική.
Παντού, χωρίς ίχνος υπερβολής, το Μνημόνιο αφήνει μόνο ερείπια και αίμα. «Το αίμα του παιδιού μου…», έτσι μίλησε για τον αδικοχαμένο φοιτητή της Λάρισας ο πατέρας του, λόγια λες από πόλεμο. Κι οι γονείς παιδιών με καρδιοχειρουργικά προβλήματα μετρούν ένα-ένα τα θύματα, μετά το κλείσιμο της μοναδικής εξειδικευμένης μονάδας του ΕΣΥ. Κι αυτοί λαϊκιστές;
Η κυβέρνηση τρέμει μπροστά στην επιθεώρηση της τρόικας και εξακοντίζεται στο ακροδεξιό άκρο. Μπορεί τώρα να μην έχουν απέναντί τους έναν ολόκληρο λαό ξεσηκωμένο, αλλά αντιλαμβάνονται πολύ καλά πως μόνο εμπεδώνοντας τον εξανδραποδισμό της κοινωνίας, μόνο έτσι ίσως εξαργυρώσουν τη στήριξη, που εκλιπαρούν από τα αφεντικά τους (οι εκκλήσεις υποτέλειας περί ευρωπαϊκής ΑΟΖ). Με υποδειγματική επιμέλεια οργανώνουν μια εφιαλτική δυστοπία γενικευμένου μίσους και διχασμού. Σοκάρει η Επιχείρηση «Θέτις». Η ΕΛΑΣ επιστράτευσε υγειονομικές Αρχές, όπως το ΚΕΕΛΠΝΟ, για να μεταφέρει εξαρτημένους χρήστες σε χώρους «συγκέντρωσης» και να τους καταγράψει, αφού τους υποχρέωσε σε υγειονομικούς ελέγχους. Ποια Χρυσή Αυγή; Η πεμπτουσία του εκφασισμού σφραγίζει το κυβερνητικό έργο.
Το Μνημόνιο έχει την κυβέρνηση και το κράτος που του ταιριάζει. Δεν το λες δημοκρατία προφανώς. Από τη Χαλκιδική κηρύσσεται ανοιχτά ο πόλεμος σε όλη την κοινωνία. Ασφαλώς και δεν υπάρχει καμία μεσαία… διέξοδος. Ως «μεσαίοι» ματαίως μασκαρεύονται οι συνέταιροι Βενιζέλος και Κουβέλης. «Μακάρι το αίμα του γιου μου να γίνει η αρχή να αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση στην Ελλάδα», ήταν η κατάληξη της φράσης του πατέρα του νεκρού φοιτητή. Εδώ στεκόμαστε εμείς. Ο Σαμαράς απομονωμένος, αδίστακτος και προπαντός επικίνδυνος, πού στέκεται και ποιος τον στηρίζει;

Πηγη  ' Ο δρομος της Αριστερας"